„Ik hield me koest toen Neilson Powless als eerste aanging, omdat ik wist dat ik niet de snelste was in de eindsprint. Edvald Boasson Hagen ging vervolgens ook te vroeg en eigenlijk zat ik toen perfect in positie. Dit is ’m, dacht ik”, zei Van der Hoorn aan de meet tegen de verzamelde media.

Van der Hoorn maakte deel uit van een groepje vluchters dat al vroeg in de etappe op avontuur ging. Het zestal bereikte de eerste kasseistrook, op 77 kilometer van de finish, met een voorsprong van 3,5 minuten en bleef in de zware eindfase vooruit. In Arenberg Porte du Hainaut volgde de sprint om de etappewinst.

Langer wachten

„Het was waarschijnlijk toch net te ver. Ik had denk ik toch nog iets langer moeten wachten. Maar ik heb er niks aan. Het verschil tussen winst en tweede is zo groot. Het is gewoon klote, ik was er zo dichtbij. Misschien krijg ik deze kans nooit meer”, aldus Van der Hoorn (28), die al eens een etappe won in de Giro.

Van der Hoorn had voor deze Tour de France wat etappes aangestreept waarin hij zichzelf kansen toedichtte, maar de vijfde rit door het noorden van Frankrijk met de gevreesde kasseistroken stond bovenaan. „Dit was het grootste plan, dus ik denk dat iedereen zich kan voorstellen dat dit pijn doet. Ik zat perfect en ik gooide mijn fiets ook goed naar voren over de streep, maar Clarke kwam net te hard voorbij. Heel even dacht ik nog dat ik toch had gewonnen, maar niet dus.”

De renner van de Belgische ploeg Intermarché-Wanty-Gobert vond het lastig om te erkennen, maar hij gunde Clarke wel de zege. „Ik kan het goed met hem vinden, we hebben vaker samengewerkt in een ontsnapping en hij rijdt er altijd voor.”